Met veel spanning typ ik mijn eerste blog. Waarom die spanning zou je misschien denken? Ik heb bewust gewacht met het te delen, tot ik er zelf klaar voor was. Niet omdat ik bang ben voor de meningen van anderen hoor. Maar meer omdat ik deze keuze echt 100% alleen voor mijzelf gemaakt heb en dat is best eng. Want wie kiest er nou voor 100% voor zichzelf? Dat heb ik echt al jaren niet gedaan. Ik heb dus heel erg bewust gewacht met het delen van mijn verhaal over mijn maagverkleiningstraject bij het NOK (Nederlandse Obesitas kliniek). Mocht je dit traject willen volgen, hou dan mijn blog pagina in de gaten of volg mij op instagram (@anne.funhealthyfood).
Wat was de aanleiding voor mijn maagverkleiningstraject?
Al vanaf mijn tienerjaren ben ik steviger en zwaarder dan de gemiddelde tiener. Daar kwam toen nog PCOS overheen waardoor afvallen al lastiger ging en ik bij diëtisten heb gelopen die daar niet mee om wisten te gaan. Vanaf mijn 20ste werd mijn overgewicht steeds meer en iedereen weet en ziet dat gebeuren. In 2012 ben ik dmv keto 25kg afgevallen, dit ging toen heel erg snel. Toen we begonnen met ons traject bij de gynaecoloog, om zwanger te worden, was ik alweer 15kg aangekomen. Gedurende de jaren die volgde kwam ik weer wat aan, viel ik weer wat af. Vlak voor mijn 1e zwangerschap lukte het mij om weer 17kg af te vallen. Ik was toen weer op mijn lichtst sinds jaren. Tijdens mijn 1e zwangerschap kwam ik 30 (!) kg aan. Dit is er daarna amper tot niet meer vanaf gegaan. Voordat ik weer begon met mijn 2e traject om zwanger te worden, was ik weer zo’n 15kg afgevallen. Dit kwam er tijdens de 2e zwangerschap weer aan en bleef daarna bijna een jaar na bevalling nog hangen. Wat ik ook deed qua voeding, het was nooit genoeg.
Door mijn overgewicht kreeg ik steeds meer lichamelijke klachten. Ik heb fibromyalgie en over het algemeen kan ik hier prima mee omgaan en heb ik echt niet veel klachten tov anderen. Maar sinds de zwangerschap had ik dagelijks pijn. Ik kon mij geen dagen herinneren dat ik geen pijn meer had. Ik was continu moe, ik had nog amper conditie en ik werd er niet gezelliger op. Mijn stemming veranderde, met name thuis, want buiten de deuren kon ik nog goed een masker opzetten. Maar dagelijks pijn hebben in je hele lichaam, is zo ontzettend vermoeiend. En toen kwam daar 2e helft van 2021…
Ik kwam thuis te zitten met erge onderrugpijn. Het heeft bijna een half jaar geduurd voordat ze wisten dat mijn onderrug niet de aanstichter was, maar juist de zenuwen bij mijn keizersnede. Die waren doorgesneden tijdens de keizersnede en niet meer hersteld. Mijn rug compenseerde mijn spanning aan de voorzijde en door mijn fibromyalgie, werd dat erg versterkt. Pas in augustus ’22 kreeg ik een pijnbehandeling bij die zenuw en dat heeft na 1,5 week de pijn weg genomen. Zowel aan de voorzijde als aan de achterzijde. Maar dat ik thuis kwam te zitten met zoveel pijn in ’21, was voor mij een druppel. Er moest iets veranderen, maar was dit dan de start van maagverkleiningstraject.
Hoe startte mijn maagverkleiningstraject?
Een ontzettend grote drempel voor mij om de huisarts te bellen. Ik heb hier aantal weken tot maanden over gedaan. Eerst moest ik het echt zeker weten en moest ik echt alle informatie kennen. Toen de huisarts zelf een keer belde om medicatie te bespreken, was dat voor mij een teken om het aan te kaarten. De huisarts reageerde erg positief en gaf aan dat ze goed begreep waarom ik hier aan dacht. Het doorbreken van een cirkel met een hulpmiddel. Zo gezegd, zo gedaan en ik kreeg een verwijzing voor mijn maagverkleiningstraject.
Zonder het te vertellen aan Jan (mijn man), had ik via de huisarts de verwijzing gekregen voor het NOK nieuwegein. NOK staat voor Nederlandse Obesitas kliniek. Ik wou hem pas op de hoogte brengen als ik echt een datum zou hebben. Zo gezegd zo gedaan, ik werd gebeld voor de groepsvoorlichting op 28 april ’22. Midden op de dag, benieuwd of Jan mee zou kunnen. Het lukte mij niet om het direct met hem te bespreken, hij wist namelijk nog helemaal niets van dit idee in mijn hoofd. Al die jaren voor mijzelf gehouden en steeds mijzelf tegen gehouden. Op een avond lagen we in bed en ik zeg ineens “schat, ik heb iets gedaan…” en daarna een waterval aan informatie. Jan reageerde ontzettend steunend en gaf aan gelijk ruimte te maken om mee te gaan.
De groepsvoorlichting
Die donderdag was ik ontzettend nerveus, een groep, voorlichting, wat gaan ze wel niet denken? We kwamen beide apart aan bij de garage en liepen toen naar het gebouw. zweet in mijn handen maar poker face op en gaan! Aangemeld en we konden doorlopen naar de zaal. Er zaten al een paar mensen. De stoelen bij het NOK zijn extra breed, logisch want zo kan in principe iedereen op een stoel. Alleen Jan zei net iets te hard “zo dan, wat gek, wat een brede stoelen!” In mijn hoofd dacht ik echt “oh neeee wat zeg je nu” maar niemand leek het te hebben gehoord en ik vertelde zachtjes waarom ze zo breed zijn.
De voorlichting zelf stelde niet veel voor. Vooraf had ik de website van het NOK al helemaal door genomen en ik vond de voorlichting minder uitgebreid ten opzichte van de informatie op de website. Na de bijeenkomst mocht je een afspraak maken voor de screening. Dit vond ik wel spannend, wat als ik niet goed… of slecht genoeg was en niet door kon gaan? Net nu ik zover ben gekomen qua drempel naar de huisarts? Ik moest nog even geduld hebben want 10 mei kon ik terecht voor de screening voor mijn maagverkleiningstraject?
De screening bij het NOK
Vooraf de screening krijg je een checklist voor wat je mee moet nemen of van te voren opgestuurd moest hebben. Voor mij was dit niet zo uitgebreid, want ik heb bijna geen uitgebreid medisch voorgeschiedenis en ik gebruik op dit moment geen medicijnen. Wat ik had gedaan was dat ik de ontslagbrieven van het ziekenhuis heb gedownload. Dit was een flink boekwerk met alles rondom mijn zwangerschappen. Het voordeel was dat hier ook de voorgeschiedenis in stond, zelfs meer als dat ik zelf zo zou kunnen opnoemen qua jaargetijden!
De screening
De screening op 10 mei ’21 vond ik stiekem erg spannend. “Was ik wel slecht genoeg?”. Ik zit tegen veel dingen aan, maar heb het nog niet. Denk aan hoge bloeddruk en diabetes. Dit wil ik graag zo houden en daarom is de ingreep ook een groot deel preventief. Waar ik echt het allermeest op hoop, is dat mijn fibromyalgie klachten minder worden. Voordat ik zwanger werd van Job, had ik hier wel wat last van, maar het was goed leefbaar en vaak vergat ik dat ik fibromyalgie heb. Echter vanaf mijn gewichtstoename vanaf de zwangerschappen, zijn mijn klachten ook erger geworden.
De verpleegkundige
Bij de screening begon ik bij de verpleegkundige. Zij doet de standaard metingen van de lengte, gewicht en buikomtrek. Ook krijg je zo’n leuke uitdraai mee met je vet percentage etc .. confronterend maar niets verrassends.
De diëtist
Vervolgens was het weer even wachten in de gezamenlijke ruimte tot je weer opgeroepen werd. Eerst kon ik mij melden bij de diëtist. Dit stelde niet veel voor vond ik zelf. Vooraf had je huiswerk gekregen om 7 dagen je eten bij te houden. Ondanks dat je wel wat bewuster bezig bent, heb ik het zo eerlijk mogelijk ingevuld. Het viel haar op dat ik vaak koolhydraten weg liet. Hier kreeg ik gelijk uitleg over dat ik dit na de operatie wel nodig ga hebben etc. Heel eerlijk, hier gaf ik gewoon “ja snap ik” als antwoord, maar ik weet ook dat je koolhydraten heel goed uit groenten kan halen. Ik laat het op mij afkomen en ga zeker wel hun advies meenemen. Want wil dit proces 100% aangaan.
De arts
Vervolgens weer even wachten en toen op ik naar de arts toe. Hier had ik het meest het gevoel “is het wel slecht genoeg?” Want ik antwoordde bijna overal nee op qua klachten. Gelukkig gaf zij ook juist aan dat preventief ook een goede reden is. Ondanks zenuwen, durfde ik wel alles te vertellen en te vragen. De arts gaf aan dat ze gezien ons gesprek, geen gekke dingen zag waarom het niet zou kunnen.
De psycholoog
Tot slot kon ik bij de psycholoog terecht. Er was een jonge man in opleiding en hij leek het nog wat lastig te vinden om een wat gestroomlijnd verhaal te vertellen en vragen te stellen. Het ging alle kanten op. Ook bij mijn emoties haha want dit was het laatste gesprekje van vandaag, alle emoties en spanningen stapelen zich toch op. Toen ze vragen gingen stellen als “waarom denk je dat je dik bent”, “wat voel je als het niet lukt?”, “wat houdt je nu tegen om te doen”, kreeg ik het wel erg moeilijk. Vooral met die laatste vraag. Daar spoken dan gedachten in mijn hoofd over mn kids. Ik kan nu niet de mama zijn, die ik in mijn hoofd wel ben. Mijn lichaam houdt mij tegen. Niet alleen door mn overgewicht maar ook de dagelijkse pijnklachten.
Of wat dacht je van niet bang hoeven zijn als ze straks naar een pretpark zouden willen? Nu durf ik niet, want wat als het niet past? Die teleurstelling en schaamte heb ik al eens mee gemaakt… en toen was ik kleiner als nu! Toen kwamen de tranen wel tevoorschijn. Ik wil zo graag, ik probeer het ook vaak maar ik stel mijzelf ook zo vaak teleur en dan weer de schaamte voelen omdat het wéér niet gelukt is of dat ik het wéér niet vol heb kunnen houden.
De psycholoog die ernaast zat om de student te helpen gaf toen ook heel lief aan dat dit juist ook het jaren lange probleem is van jojo-en en dat in combinatie met aanleg, emoties en verkeerd eten. Een cirkel waar ik alleen niet meer uit zou kunnen breken en dat het niet erg is om hulp te krijgen. Zij gaf aan dat ze denkt dat de groepssessies heel waardevol voor mij zouden kunnen zijn. Juist de verhalen van anderen, steun van gelijkgestemde en niet meer alleen voelen. Alles wat ze zei vond ik heel pakkend en mooi, maar ook heel bevestigend. Nu wist ik het 100% zeker, dit wil ik!
Het vervolg van mijn maagverkleiningstraject
Na dit gesprek moest ik mij melden bij de receptie. Hier zou ik een labformulier mee krijgen om bloed te laten prikken. Hier konden ze oa op zien of ik slaapapneus zou kunnen hebben. Als dit zo zou zijn, moest je nog een slaapapneu onderzoek krijgen. Verder kreeg ik het nieuws: “het kan tot 8 weken duren voordat je wat van ons hoort, de specialisten hier gaan een plan opstellen en bespreken met de chirurg in het ziekenhuis, daarna krijg je wel of geen groen licht”.
Het wachten op mijn maagverkleiningstraject was begonnen… Lees het vervolg in blog 2: mijn maagverkleiningstraject groen licht.
