Blog 3: Mijn maagverkleiningstraject de groepsbijeenkomsten
De ‘zwarte gat’ waar je nu invalt tussen de laatste bijeenkomst en de operatie is wel gek. We hebben hier ook over gepraat tijdens de laatste bijeenkomst. Want je bent nu 6 weken zo bezig geweest, dat nu 7 weken niets heel gek klinkt. Het werd nu dus wachten op de operatie datum voor mijn maagverkleiningstraject de operatie.
Mijn laatste blog ging over de groepsbijeenkomsten en dat ik nu een aantal weken moest gaan wachten tot ik meer wist over mijn maagverkleiningstraject de operatie. Maar tot mijn grote verbazing kreeg ik op 3 oktober een brief in mijn “Mijn Antonius-app”. Ken je dat gevoel, dat je een pop-up krijgt van iets waar je op zit te wachten? Mijn hart sprong in mijn keel en met trillende handjes opende ik de brief in de app.
Operatie datum voor mijn maagverkleiningstraject
Ik heb de brief wel tien keer gelezen. Staat er nou echt 17 oktober? Ik was ervan overtuigd dat ik pas in november aan de beurt zou zijn. Dus 17 oktober klonk ineens wel erg dichtbij. Over 2 weken zou ik geopereerd gaan worden. Wat een bizarre gedachte is dat. Ik heb de melding gelijk gedeeld in de NOK whatsapp groep, ik was zo zenuwachtig en enthousiast tegelijk! Nu werd het pas écht écht!
De datum van de mijn operatie was voor mij de laatste reden om echt al mijn vriendinnen verder op de hoogte te brengen. Omdat ik voor 17 oktober de meeste niet meer zou zien, heb ik een whatsapp bericht opgesteld. Onpersoonlijk maar zo kon ik het wel vertellen. (Dit waren met name de vriendinnen die ik eens in de zoveel maanden in real life zie). Op verzenden drukken was toch weer erg spannend, want hoe zouden ze erop reageren. Maar echt iedereen heeft zo ontzettend steunend gereageerd. Kijk, het is ook geen geheim geweest dat ik met mijn overgewicht gezeten heb. Veel lieve berichtjes gehad en ook echt zinnen als “ben heel erg trots op je!”. Dat deed mij zo veel, heb echt traantjes gelaten.
Voorbereiding voor mijn maagverkleiningstraject operatie
Nu de datum voor de operatie in zicht was, moest ik mij goed gaan voorbereiden. Omdat ik een sleeve zou krijgen, zou ik na de operatie 14 dagen vloeibaar moeten eten. Vloeibaar houdt in, gepureerd zonder stukjes. Dus het advies is dan veel kwark en yoghurt producten voor de eiwitten en voor de lunch een gepureerde soep. Ook in de soep doe je iets van kip of gehakt mee pureren want in deze periode zijn eiwitten echt heel erg belangrijk. Avondeten pureren met aardappel / zoete aardappel en groenten met een stukje eiwit. Met wat ik geleerd heb in de 6 bijeenkomsten, heb ik weekmenu’s opgesteld. Hieronder zie je een voorbeeld van een dag na de ingreep in de vloeibare periode.
Ik heb de soep in grotere hoeveelheid gemaakt en per 150 ml ingevroren. Ditzelfde heb ik ook gedaan met het avondeten, losse zakjes met verschillende groenten, aardappels en vlees. Zo wist ik zeker dat ik na de operatie de juiste voeding kon pakken. Het is heel gek om vooraf te bedenken hoeveel je hier daadwerkelijk van kunt eten. Echter is dit een richtlijn vanuit het NOK (Nederlandse obesitas kliniek) en daar heb ik mij aan gehouden.
Mijn vriezer ligt nu netjes vol en ik ben volgens mij klaar voor de operatie. Nu wordt het op mijn werk alles overdragen en voorbereiden op zo’n 4 weken afwezigheid. Ze adviseren tussen de 4-6 weken dat je dan weer kunt gaan werken. Maar op het internet zijn zoveel verschillende verhalen te lezen, dat je er vooraf geen voorstelling van kunt maken.
Dag van de operatie
De dagen gingen snel voorbij en voor ik het wist was het 17 oktober. Ik kreeg heel vaak de vraag of ik zenuwachtig was. Echter heb ik amper last gehad van zenuwen, het voelde zo ontzettend goed. Dit was voor mij een teken dat dit echt mijn tijd was. Mijn tijd om de operatie aan te gaan, mijn tijd om voor mijzelf te kiezen en aan mijzelf te werken. Natuurlijk zijn er lichte spanningen geweest voor de operatie zelf, want het blijft een ingreep en dat blijft spannend. Maar echt zenuwen voor de operatie en de ingreep, heb ik niet gehad.
Vrijdagmiddag kreeg ik een berichtje van het ziekenhuis met de operatie tijd. Ik mocht mij op 17 oktober melden om 08.30 uur bij “Ontvangst voor operatieve ingrepen”. In de ochtend de kids naar mijn ouders gebracht en daarna zijn mijn man en ik richting het Sint Antonius ziekenhuis gereden. Gemeld bij de receptie en we konden in de wachtruimte gaan zitten.
Het ging allemaal erg snel. Eerst heeft de verpleegkundige een intake gedaan en daarna werd ik naar de zaal gebracht. Hier kon ik mijn mooie operatie jas aantrekken voor de operatie. Daar kwam de verpleegkundige nog aangeven dat de arts wat was ingelopen en dat ik rond 10 u al geopereerd zou worden.
Nog even de laatste foto’s gemaakt en appjes gestuurd en toen werd ik opgehaald. Mijn man mocht meelopen tot de deuren van de holding. Daar zeiden we gedag tegen elkaar en zou hij weer gebeld worden als ik terug op zaal zou zijn. Op de holding heb ik nog lang moeten wachten, uiteindelijk werd ik pas rond half 11 richting OK gereden. Ik vond het hier wel wat spannend, omdat je niet weet hoelang je nog moet wachten. Maar ik lag gewoon lekker in mijn bed, beetje om mij heen te kijken. Aan mijn kant van de holding zag je mensen die klaar gemaakt werden voor operaties en aan de overkant lagen mensen die net waren geopereerd. Ook een dame met keizersnede en een lief klein babytje! Zo bijzonder om zo een beetje rond te kunnen kijken. Tijdens het wachten hebben ze wel mijn infuus geprikt.
De anesthesist
Toen was het zover, de anesthesist kwam mij ophalen. Toen we naar de OK reden, begon hij heel verhaal te vertellen. Over dat hij de maagverkleiningsoperatie nooit echt had begrepen, maar dat ze nu een vriendin hadden die dat gedaan had. Zij zou heel erg groot geweest zijn en na de operatie zag hij haar veranderen. Dit vond hij dan wel mooi om te zien. Echter de manier hoe hij het vertelde, klonk erg … bijzonder. Met name qua timing omdat ik zelf onderweg was naar de OK voor de operatie haha ik heb maar braaf ja zitten knikken en geluisterd.
Eenmaal de OK opgereden, zag ik allerlei mensen staan en de chirurg die ik had gezien tijdens de screening. De mensen waren allemaal erg lief, kort en duidelijk. Voor ik het wist kon ik al gaan aftellen en was ik weg. Ik ben nooit echt bang geweest voor narcoses ofzo dus dat maakte het voor mij ook echt prima om te doen.
Wakker worden na de operatie
Het wakker worden was wel een ander verhaal. Ik weet nog kleine stukjes. Ik ben naar de zaal van afdeling chirurgie gereden, ik keek een paar keer om mij heen maar daarna heb ik weer een tijd geslapen. Tussendoor is de chirurg nog geweest en ik heb geprobeerd mijn ogen te openen, maar ik kan maar weinig herinneren van het gesprek. Ik was erg misselijk, elke keer als ik mijn ogen open deed, voelde het alsof alles draaide. Daardoor deed ik mijn ogen weer dicht en daardoor was ik ook weer in slaap gevallen.
Pas rond 16 uur werd ik goed wakker. Toen begreep ik dat de chirurg rond 11.30u mijn man had gebeld dat de operatie erop zat en alles goed was gegaan maar dat hij nog niet kon komen i.v.m. uitslapen van de roes. Op het moment dat ik wakker was, heb ik gevraagd of mijn man al was gebeld. Op dat moment komt de verpleegkundige binnen gelopen, mijn man had gebeld want hij vond het wel erg lang duren. Dus pas iets na 16u wist mijn man wat ik al die tijd had gedaan (geslapen… haha). Afgesproken dat hij wel rond 17u met bezoektijd even langs zou komen, maar niet lang want ik was nog erg moe.
Misselijkheid was ook gezakt gelukkig. Wel had ik nog veel last van de lucht. Ze spuiten lucht in je buik om goed bij de organen te kunnen. Omdat ze laparoscopisch werken, willen ze zo goed mogelijk bij de organen komen en ‘vrij zicht’ hebben. De lucht verdwijnt weer uit je lijf door middel van boeren, scheten en veel bewegen. Ik had van te voren mijzelf toegesproken dat ik snel uit bed zou willen, zo snel mogelijk die lucht eruit! Als een keizersnede lukt, dan moet dit toch ook wel lukken!
Ik lag op zaal met 2 anderen maar ook zij waren nog niet echt aanspreekbaar, dus het was vooral erg rustig op onze kamer. De vrouw voor mij was erg misselijk en spuugde veel slijm. Niet mijn meest favoriete geluid, maar ja ik kon het haar niet kwalijk nemen haha Zelf was ik niet echt misselijk. Maar de eerste slokjes water waren toch wel spannend. Je voelt direct een soort blokkade en het viel erg zwaar. Je kreeg van die kleine cupjes gevuld met drinken, vla, appelmoes gedurende de avond. Het waterijsje viel ook erg lekker.
De pijn viel mij nog erg mee. Ja het deed zeker wel pijn, maar kreeg genoeg pijnstillers nog. Ik dacht alleen maar, laat mij maar gewoon slapen. Hoe eerder het morgen is, hoe eerder ik naar huis kan!
Slapen met twee anderen op een zaal is toch wel een ding. Eentje was steeds aan het overgeven en de ander was steeds slijm aan het op boeren. Maar omdat je zo moe bent van de operatie, val je toch tussendoor wel in slaap.
De nacht van mijn operatie
Hoe goed het de dag van de operatie ging, hoe erg het in de nacht even omsloeg. Ik was al paar keer wakker geworden in de nacht met benauwdheid. Benauwdheid past bij de operatie, met name weer door het lucht dat ingespoten wordt. Er waren naast verpleegkundige, ook buddy’s aanwezig. De buddy’s controleerde de zuurstof en hartslag ieder half uur / uur (?) ik weet niet meer hoe vaak ze kwamen, maar voor mijn gevoel vaak! Wel heel fijn om goed in de gaten gehouden te worden.
Een van de buddy’s had gezien dat ik het benauwd had en hij had gezien dat ik mijn zuurstof niet meer in had. Om wat beter te kunnen slapen, mocht ik dat wel weer gewoon in doen zei hij. Dit hielp weer even om wat te slapen. Echter rond 05.00uur werd ik wakker met pijn bij het ademhalen en werd ik nog benauwder. Binnen 45 minuten heb ik veel mee gemaakt op de afdeling.
Eerst hebben de verpleegkundige geprobeerd mijn zuurstof omhoog te krijgen door de zuurstof hoger te zetten (3 liter). Echter mijn zuurstof werd niet hoger dan 94% en toen zakte het weer onder de 90%. Op zijn laagst was het 84% met extra zuurstof. Toen werd de chirurg gebeld en die kwam direct kijken. Die heeft toen arterieel bloed geprikt en ook gelijk een longfoto besteld. Binnen 5 minuten stond er een groot apparaat op de slaapkamer. Hij heeft toen daar een longfoto gemaakt. Ook wilden ze een hart filmpje, maar dat lukte maar moeilijk.
Uit het arterieel bloed kwam dat mijn zuurstof verdeling inderdaad niet goed was en uit de longfoto konden ze geen longembolie uitsluiten. Dus werd ik direct door gereden naar de CT en kreeg ik nog een CT scan. Terug op kamer zat ik aan de 8L zuurstof en kreeg ik een kapje ipv alleen door mijn neus. Dat zorgde wel voor dat mij zuurstof weer rond de 94% bleef hangen. De chirurg kwam terug en vertelde dat ze nu konden uitsluiten dat het geen longembolie was en dat ze niet goed wisten waarom ik zo benauwd was geworden. Omdat alles uitgesloten was, wat spannend was, heb ik erg mijn best gedaan op mijn ademhaling en mijn zuurstof hoog genoeg houden. Want ik wou wel naar huis vandaag.
Heel de ochtend focus gehad op de zuurstof en ademhaling en wel tussendoor stukken gelopen om in beweging te blijven. Uiteindelijk rond 11 uur lukte het mij weer om zonder extra zuurstof te zijn. Ik vond deze periode wel heel eng, had mij nog nooit zo benauwd gevoeld. In de ochtend prikken ze nog bloed om te kijken of hier geen bijzonderheden in zijn en als dat allemaal oké is, mag je naar huis. Gelukkig kon ik aangeven dat ik alsnog wel liever naar huis zou gaan, dus mocht ik naar huis! Mijn man heeft mij toen rond 12 uur op mogen halen en kon ik lekker naar huis!
Achteraf bleek ik corona te hebben. Super stom natuurlijk, 2 weken voor de operatie had ik klachten maar bleef de thuis test negatief. Vrijdags voor de operatie heb ik voor het laatst een zelftest gedaan en aangezien de klachten minder werden, had ik niet meer verwacht dat ik corona kon hebben. Zaterdags hebben we nog een verjaardag gehad en toen mijn broertje en moeder positief bleken te zijn… viel alles op een rijtje voor mij. Ik had gewoon corona en ik heb mensen aangestoken. Achteraf denk ik dat ik woensdags in contact ben geweest met iemand die corona had en omdat ik juist net aan het opknappen was, heb ik niet door gehad dat dit corona was.
Het is natuurlijk wel gek dat het ziekenhuis geen moment hier naar gevraagd heeft, ik had nog wel een hoestje maar verder geen klachten die passen bij corona. Daarnaast kon ik de conclusies lezen van de longfoto en daar hebben ze op mijn longen wel wat tekenen van ontsteking gezien, maar niet heftig genoeg om er wat mee te doen. Ik heb mij erg schuldig gevoeld, hoezo heb ik mij laten opereren met corona… maar dat is achteraf. Ik ben de dagen na de operatie nog wel erg benauwd geweest thuis, maar heb mijzelf opgesloten op zolder. Dus ik ging niet alleen herstellen van de operatie, maar ook van corona… hoe dat verliep vertel ik in mijn volgende blog!
