Blog 1: Mijn maagverkleiningstraject – het voortraject
Na dit gesprek moest ik mij melden bij de receptie. Hier zou ik een labformulier mee krijgen om bloed te laten prikken. Hier konden ze oa op zien of ik slaapapneus zou kunnen hebben. Als dit zo zou zijn, moest je nog een slaapapneu onderzoek krijgen. Verder kreeg ik het nieuws: “het kan tot 8 weken duren voordat je wat van ons hoort, de specialisten hier gaan een plan opstellen en bespreken met de chirurg in het ziekenhuis, daarna krijg je wel of geen groen licht”. Het wachten op mijn maagverkleiningstraject groen licht was begonnen…
Hierboven lees je het laatste stukje van blog 1: mijn maagverkleiningstraject – het voortraject. Het wachten op mijn maagverkleiningstraject was begonnen. Het voelde als een eeuwigheid voordat ik weer wat hoorde. Ze hadden van te voren al gezegd dat eerder bellen geen zin had, want ze konden toch nog niets zeggen tot dat er overleg was geweest met de chirurg. Gelukkig hadden ze wel gedeeld met ons dat de wachtlijsten door Corona gelukkig waren ingelopen.
Hoelang moest ik nog wachten op groen licht voor mijn maagverkleiningstraject?
Wachten is nooit leuk, zeker niet als je die eerste drempels hebt doorstaan. Ik was nog steeds erg bang dat ik ’te goed’ zou zijn voor een operatie en dat ik daarom alsnog afgewezen zou worden door de chirurg. Ondanks dat mijn BMI wel de 40 was gepasseerd, voelde het niet als reden genoeg om zo’n grote operatie te ondergaan. Dit laat ook wel mijn beeld in mijn hoofd zien van mijzelf he?
In de tussentijd ben ik mijzelf flink gaan inlezen. Zowel op de website van Nederlandse Obesitas kliniek, als Facebook groepen maar ook over een Sleeve of een Gastric Bypass. De dagen gingen voorbij en ik hoorde maar niets, de screening was op 10 mei. Zou ik dan echt die volle 8 weken moeten wachten voor mijn maagverkleiningstraject groen licht?
Mijn traject delen met mijn omgeving
Zoals je in mijn eerste blog kon lezen, heb ik er bewust voor gekozen om dit traject in mijn eigen bubbel op te starten. Dit betekende ook dat ik mijn omgeving heel lang niets heb verteld. Niet omdat ik mij ervoor schaamde, maar omdat ik wel zeker wou weten dat het door zou gaan. Groen licht voor het traject hebben was voor mij erg belangrijk. Echter kon ik het natuurlijk niet helemaal voorbij laten gaan en heb ik het mijn beste vriendin wel verteld. Ik weet het nog zo goed, we gingen een stukje wandelen en een drankje doen. Vlak voordat we een drankje gingen doen, wou ik het haar vertellen ipv op het terras. Direct toen ik zei “ik wil je eigenlijk nog iets vertellen”, begon ik al te huilen. Spanning, toch in je achterhoofd de meningen van anderen waar je angstig voor bent. Ondanks dat ik nog steeds hard roep dat ik mij er niet voor schaam en dat ieder zijn eigen mening mag hebben, is het toch spannend!
Heel mijn verhaal gedropt en uitgelegd wat het inhoudt en hoever in het traject ik nu zat. Mijn vriendin was, zoals altijd, steunend en meelevend. Misschien ook goed om te weten, ik heb eigenlijk nooit veel gedeeld over mijn klachten. Zoals ik eerder al schreef, kon ik heel goed een masker ophouden. Pijnklachten deelde ik zelden. Mensen vroegen er nu vaker naar omdat ik zoveel onderrug pijn had. Maar niet wetende dat ik elke dag pijn heb aan bijvoorbeeld mijn handen. Wel gek he dat je jezelf zo kan opvreten over een keuze die je voor jezelf maakt?
Nadat ik het mijn beste vriendin had verteld, had ik het nog 4 andere vriendinnen verteld via whatsapp en verder nog niet omdat ik toch echt groen licht wou afwachten. Maar jongens… hoe makkelijk gezegd het ook is “zoek afleiding”, je bent er toch elke dag mee bezig! Dit gevoel bracht mij terug naar de wachtweken na een eisprong haha die stomme 2 weken wachten waren al lang. Laat staan nu 8 weken?
Groen licht voor mijn maagverkleiningstraject
Na weken de gedachten te hebben ‘waarom duurt het zo lang?’ en ‘het zou toch niet dat ik nu alsnog geen groen licht krijg?’, kreeg ik op 16 juni een telefoontje met een bekend telefoonnummer. 5 weken en 2 dagen later na de screening, was daar mijn verlossend telefoontje voor mijn maagverkleiningstraject groen licht. Het enige dat ik op dat moment hoorde was ‘Hallo Anne, de screening is afgerond op 10 mei en de specialisten zijn er over uit dat je groen licht krijgt’. Wat daarna volgde, heb ik niet meer goed gehoord. Mijn hart maakte een sprongetje en probeerde ondertussen nog te luisteren.
Omdat de planning voor nu al wel vol zat en ik had aangegeven dat we nog op zomervakantie zouden gaan, spraken we af dat ze me over een aantal weken weer belt om de groepen in te plannen. Het zit namelijk zo: op moment dat je 6 weken bijeenkomsten hebt gevolgd, wordt je binnen 7 weken geopereerd. Aangezien onze zomervakantie in augustus al gepland stond, vond ik het echt niet erg om de zomervakantie nog af te wachten. Het feit dat je ergens naartoe kunt werken, was onwijs rustgevend.
Nu er groen licht is, ging ik meer mensen informeren …
Ondertussen begon ik het wat meer mensen te vertellen. Eerst mijn ouders. Dit vond ik onwijs spannend, want ik wist echt niet hoe zij tegen zo’n ingreep aan keken. We hebben echt heel vaak over gewichtsverlies gepraat, ook met zijn alle vaker pogingen gedaan om af te vallen, maar over een operatie hebben we het nooit gehad. Daarnaast hebben wij ook geen directe mensen in de omgeving die het gedaan hebben.
Voorzichtig begon ik te vertellen dat ik mij had aangemeld bij het NOK en wat dit dan inhield. Dat ik de intake en screening al had gehad én dat ik groen licht heb gekregen. Dit gesprek hield ik ook niet droog, wat een tranen he… Mijn ouders reageerde heel verrast maar wel steunend. Ze vonden dat ik er goed en lang over nagedacht had en daarnaast vonden ze het slim omdat het ook preventief was voor andere aandoeningen. Ik loop al sinds de zwangerschap met hogere bloeddruk, niet hoog genoeg voor behandeling maar hoelang zou dat nog duren? Daarnaast zijn mijn nuchtere suikers al sinds de zwangerschap te hoog, maar gedurende de dag geen problemen ermee. Daarom heb ik daar voor nu ook nog geen behandeling voor. Maar om dit te vermijden in de toekomst, zou ik toch echt moeten afvallen. Het mooiste doel vonden ze dat ik het deed zodat ik elke dag met minder pijn zou kunnen lopen én fitter kon worden voor mijn twee jongens.
Maagverkleiningstraject een taboe?
Tot nu toe hebben de mensen onwijs steunend gereageerd. Ergens ben ik daar wel verbaasd over. Tijdens mijn eigen zoektocht naar informatie en ervaringsverhalen, kwam ik veel dingen tegen over dat het een taboe is en dat mensen er niet snel over praten. Daarnaast zie je veel opmerkingen als “waarom doe je het niet op eigen kracht”, “waarom ga je niet minder eten”, “waarom zoek je geen alternatieven”, “je komt toch wel weer aan” en “makkelijke oplossing met een maagverkleining”. Door dit soort berichten, vond ik het moeilijk om voor te stellen hoe mijn omgeving zou reageren. Daarom vond ik het ook erg belangrijk om mijn maagverkleiningstraject bij te houden in een blog. Hopend om anderen ook te helpen in hun zoektocht naar antwoorden.
Nu was het wachten op het telefoontje voor de groepsbijeenkomsten …. Je leest er over in blog 3 Mijn Maagverkleiningstraject en de groepsbijeenkomsten.
Beste Anne, wat een herkenbaar verhaal. Ik ben wel wat ouder dan jij maar heb al sinds mijn 30ste fibromyalgie. Toch altijd de pijn verbijten en gewoon doorgaan. Ik was toen nog heel slank, maar in de loop der jaren door allerlei oorzaken steeds meer in gewicht toegenomen. De klachten bleven dan ook niet alleen meer bij fibromyalgie, maar ik kreeg hoge bloeddruk en daarbij ook nog artrose. Toch kwam de gedachte van een maagverkleining nooit bij mij op. Totdat het laatst genoemd werd door een orthopeed die ik bezocht voor advies over een knieoperatie. Dat was voor mij best schrikken, maar sindsdien ben ik hier ook wel over na aan het denken. Ik moet echter eerst een koolhydraatarm eettraject in, waar ik toevallig op mijn website just-me-marian.com ook over schrijf. Ik vind het erg moedig van je, dat je deze stap hebt gemaakt, vooral omdat je dit in beginsel zo voor jezelf hebt gehouden. Veel succes met het traject en ik blijf je volgen. Marian.
Hey Marian, wat een mooi en lief antwoord van je! Dank je wel. Fibromyalgie is soms best onderschat he? Ik merkte al zeker wel wat verschil vanaf 2012 dat ik koolhydraatbewuster / arm ben gaan eten, maar helaas viel ik niet genoeg af en zeker na de zwangerschappen dus daardoor wel weer meer last van de fibromyalgie. Nu ik weer afval, merk ik wel echt al verschil en dat is wel heel erg fijn. Jij heel veel succes met jouw pad en traject en wat nog komen gaat!